ΜΙΧΑΗΛ ΛΕΟΝΤΙΑΔΗΣ

Ο Λεοντιάδης Μιχαήλ γεννήθηκε το 1954 στη Νέα Ιωνία Αττικής. Γονείς του είναι ο Ελευθέριος
και η Μαρία Λεοντιάδη. Απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, ο Μιχαήλ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εισαγωγές που τον οδήγησε στο επάγγελμα του εκτελωνιστή. Αφού φρόντισε να ενημερώνεται συνέχεια για το αντικείμενό του μέσω της δουλειάς, μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας επιχείρησε τη δημιουργία και δικών του εταιριών. Σήμερα είναι ιδιοκτήτης της μεταφορικής εταιρίας
TRANSNET ΕΠΕ, της εμπορικής – μεταφορικής – αποθηκευτικής εταιρίας LEOND ΕΠΕ ενώ τελευταία έχει ιδρύσει την ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ Α.Ε., με αντικείμενο την κατασκευή ξενοδοχειακών μονάδων στην περιοχή της Αράχωβας.

Οι ρίζες της οικογένειας Λεοντιάδη ξεκινούν από το 19^ο αιώνα και ίσως παλαιότερα. Ο προ-πάππος του Μιχάλη ήταν κτηματίας και λεγόταν Λεόντιος ή Λεωνίδας Λεοντιάδης. Γεννήθηκε το 1850 στο Σαλιχλί της Σμύρνης και διέθετε μια κατοικία επί της οδού Ντεβεγκλού, παραπλεύρως Γκάζχανε. Παντρεύτηκε την Αναστασία, η οποία είχε επίσης γεννηθεί στη Σμύρνη το 1860 και απέκτησε δύο παιδιά, το Μιχάλη το 1888 και το Διαμαντή. Το 1910 όλη η οικογένεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα.

Ο παππούς Μιχάλης γεννήθηκε στο Σαλιχλί και ήρθε στην Ελλάδα όταν είχε ήδη τελειώσει το σχολείο. Εξάσκησε το επάγγελμα του διεκπεραιωτή και ασχολείτο τη συμπλήρωση οποιουδήποτε εντύπου αφορούσε το Δημόσιο και τα Υπουργεία. Λόγω των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων γνωρίζεται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και γίνεται κομματάρχης. Το 1920 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Τζουτζίδου από τη Χαλκίδα και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, τους Κώστα, Ζωή και Ελευθέριο.

Το 1921 ο Ελευθέριος Βενιζέλος βάφτισε το τρίτο παιδί του Μιχάλη, στο οποίο έδωσε και τ’όνομά του. Μετά τη βάφτιση χάρισε στο μικρό αντί για το σταυρό που χαρίζει συνήθως ο νονός, μια κονκάρδα που στη μια όψη έγραφε το όνομα του βαφτισθέντος, Ελευθέριος Βενιζέλος Λεοντιάδης, και στην άλλη όψη απεικόνιζε την εκκλησία στην οποία έγινε η βάφτιση και την ημερομηνία βαφτίσεως. Δυστυχώς όμως σε κάποια στιγμή αυτή η πραγματικά πολύτιμη κονκάρδα εκλάπη.

Με την πτώση του Βενιζέλου, ο παππούς παίρνει την οικογένειά του και ξαναγυρίζει στη Σμύρνη σε μια προσπάθεια ν’αποφύγει τις απειλές κατά της ζωής του από τους αντιφρονούντες. Εκεί αρχίζει ν’ασχολείται με το επάγγελμα του υποδηματοποιού στους Τούρκους. Η εξαιρετική εξυπνάδα που τον χαρακτήριζε τον βοήθησε να επιβιώνει πουλώντας παπούτσια και παίρνοντας παράλληλα σε είδος αυγά και τρόφιμα.  Στη Σμύρνη λοιπόν τα μέλη της οικογένειας Λεοντιάδη θα ζήσουν τη φρίκη της Μικρασιατικής Καταστροφής και θ’αναγκαστούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα σαν πρόσφυγες. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην οικογένεια υπάρχει ακόμα το παραχωρητήριο ανταλλαγής πληθυσμών και περιουσίας.

Με την επιστροφή στην Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση τους παραχωρεί ένα σπίτι στη Νέα Ιωνία. Ο Μιχάλης αρχίζει τότε να εργάζεται στα κτήματα ενός μεγάλου κτηματία, του Καραγιαννόπουλου, στον οποίο ανήκαν όλα τα κτήματα της περιοχής του Ελληνικού. Μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται μια στενή σχέση, με αποτέλεσμα ο Καραγιαννόπουλος να υποσχεθεί στον παππού ένα μέρος της περιουσίας του. Παρόλα αυτά, το κομμάτι αυτό της γης δεν το πήρε ποτέ λόγω του ότι για κάποιο διάστημα αναγκάστηκε να κρυφτεί εξαιτίας κάποιων διαφορών του Ελευθερίου Βενιζέλου που έθεταν και τον ίδιο σε κίνδυνο ως παράγοντα της παράταξής του. Με την επιστροφή του ο Μιχάλης δε βρίσκει τίποτα από την κληρονομιά που είχε υποσχεθεί ο – αποθανών πια - Καραγιαννόπουλος εξαιτίας της εμφάνισης πλαστών κληρονόμων, όπως αναφέρει εφημερίδα της εποχής (1935), το απόκομμα της οποίας εξακολουθεί να υπάρχει στην οικογένεια.

Το 1927 γίνεται αντιπρόσωπος της εφημερίδας «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» της Νέας Υόρκης. Μάλιστα σώζεται και το δελτίο ταυτότητος που εξέδωσε εκεί. Πέθανε το 1937 από εχινόκοκκο. Ο παππούς Μιχάλης πεθαίνει το 1937 από εχινόκοκκο.

Επρόκειτο για ένα άτομο εύθυμο και πανέξυπνο, ιδιαίτερα αγαπητό στον κοινωνικό του περίγυρο και με πολλούς φίλους. Εξαιρετικά δημιουργικός και δραστήριος, ήξερε να ελίσσεται με ένα εξαιρετικό διπλωματικό τρόπο σε περιπτώσεις δυσκολιών. Η πολιτική του δράση στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου έφερε πολλές χαρές αλλά και μεγάλες δυσκολίες στην οικογένεια, σε σημείο που συμβούλευε πια τα παιδιά του να μην ασχοληθούν καθόλου με την πολιτική. Διατηρούσε άψογες σχέσεις με τα παιδιά του, τα οποία φρόντιζε πάντα και στήριζε σε όλες τους τις αποφάσεις.

Η γιαγιά Αλεξάνδρα γεννήθηκε στην Αθήνα και είχε καταγωγή από Χαλκίδα. Υπήρξε πολύ όμορφη και προσφιλής σε όλο τον κόσμο. Ήταν αξιοθαύμαστη όχι μόνο για την τετράγωνη λογική της λόγω της οποίας τη συμβουλεύονταν όλοι, αλλά και για τη φιλευσπλαχία της. Έκανε τα πάντα για να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη και προσπαθούσε με την ευγένεια της να δώσει λίγη χαρά σε κάθε δυστυχισμένο.

Ο παππούς από την πλευρά της μητέρας, Ανδρέας Ευσταθίου, γεννήθηκε στα Σόκια του Νομού Αϊδινίου στη Μικρά Ασία, όπου είχε εγκατασταθεί ο πατέρας του, Μιχάλης, φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη. Πηγαίνοντας στο Αϊδίνι ο Μιχάλης εξελίχτηκε σε μεγάλο κτηματία της περιοχής. Συγκεκριμμένα, έλεγαν ότι για να γυρίσει τα κτήματά του χρειαζόταν δυο μέρες με το άλογο. Από το γάμο του απέκτησε τέσσερα παιδιά, δύο από τα οποία έχασε στη Μικρασιατική καταστροφή. Τα δυο παιδιά που σώθηκαν ήταν ο παππούς Ανδρέας και ο αδελφός του Κώστας.

Ο παππούς Ανδρέας κληρονόμησε όλη την πατρική περιουσία μαζί με τ’αδέλφια του - τα οποία βρίσκονταν τότε εν ζωή - και έγινε τσιφλικάς. Παντρεύτηκε την Ειρήνη Καβαλιέρου και μαζί απέκτησαν τη Μαρία, τη Ζαμπέτα και το Μιχάλη, ο οποίος πέθανε στην Κατοχή από πολυομελίτιδα. Η Ειρήνη Καβαλιέρου γεννήθηκε στο Τζίνι της περιοχής Αϊδινίου. Ο πατέρας της λεγόταν Ηλίας Καβαλιέρος και καταγόταν από την Κάρπαθο. Ο Ηλίας κατείχε την τέχνη της ξυλογλυπτικής και αναλάμβανε να κατασκευάζει τα ξυλόγλυπτα ιερά των ναών, τα καφασωτά σπίτια και τα περίφημης τεχνοτροπίας αραβουργήματα, τα οποία κοσμούσαν τότε τα διάφορα σπίτια. Μαζί με τις αδελφές του πήγε στην Αμερική, όπου οι αδελφές του εγκαταστάθηκαν μόνιμα, ενώ ο ίδιος επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή Τζίνι. Εκεί παντρεύεται την Ελένη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τη Μαρίνα, το Μενέλαο και την Ειρήνη.

Η γιαγιά Ειρήνη παίρνει σαν προίκα από τον πατέρα της ένα σπίτι εξαιρετικής ομορφιάς που είχε κτίσει ο ίδιος στολίζοντάς το με αραβουργήματα. Το σπίτι αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα, θεωρήθηκε διατηρητέο και λειτουργεί ως Δικαστικό Μέγαρο από τότε που περιήλθε στα χέρια των Τούρκων. Τα γεγονότα του 1922 δεν ήταν δυνατό ν’αφήσουν ανεπηρέαστη την οικογένεια, η οποία δέχτηκε ένα δυνατό κτύπημα όταν ο παππούς Ανδρέας πιάστηκε αιχμάλωτος και οδηγήθηκε στα βάθη της Τουρκίας, κοντά στην περιοχή των Κούρδων. Από αυτή την αιχμαλωσία κατόρθωσαν να γλυτώσουν ελάχιστοι, ανάμεσα στους οποίους και ο παππούς Ηλίας που δούλεψε για αρκετά χρόνια σε καταναγκαστικά έργα. Μετά από αρκετό καιρό δραπέτευσε και αφού κατάφερε να διαφύγει μέσω των Ινδιών, έφτασε τελικά στην Ελλάδα.

Με την επιστροφή του βρίσκει ενετλώς τυχαία τη γυναίκα του, η οποία είχε έρθει με τη μάνα της και την αδελφή της. Ο Μιχάλης αρχίζει να εργάζεται τότε ως εργολάβος οικοδομών. Η μεγάλη του καρδιά και η φιλευσπλαχνία του φάνηκαν αμέσως, καθώς έφτιαχνε δωρεάν τα σπίτια σε όλες τις φτωχές κοπέλες που δεν είχαν να πληρώσουν. Προσπαθούσε να βοηθάει τον κόσμο όπως μπορούσε, μάλιστα στον Εμφύλιο για αρκετό διάστημα έκρυβε το Ζαχαριάδη για να μην τον σκοτώσουν. Σε κάποια στιγμή άνοιξε στην περιοχή της Νέας Ιωνίας μαζί με τη γυναίκα του ένα μαγαζί που λειτουργούσε ως καφενείο, ταβέρνα και σουβλατζίδικο που έγινε γρήγορα πολύ ονομαστό για τη Μικρασιατική κουζίνα της γιαγιάς Ειρήνης, αλλά και τα μίγματα κρασιού που έφτιαχνε ο παππούς.

Ο Ελευθέριος Λεοντιάδης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα όπου τελείωσε και το σχολείο. Ακολούθως μπήκε στη ΔΕΗ όπου εργάστηκε όλα του τα χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Παντρεύτηκε το 1952 τη Μαρία Ευσταθίου και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, το Μιχάλη και τον Ανδρέα. Ο Ελευθέριος υπήρξε άριστος οικογενειάρχης και διατηρούσε εξαίρετες σχέσεις με τα παιδιά του, πράγμα που συνέχισε και με τα εγγόνια του για τα οποία αποτελεί εξαιρετικό παππού. Καταπληκτικός τεχνίτης, αυτοδίδακτος, ήξερε να δημιουργεί και να επισκευάζει κάθε λογής πράγματα, ενώ εξακολουθεί να συνεχίζει αυτές τις ασχολίες μέχρι σήμερα.

Η σύζυγος του, Μαρία Ευσταθίου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Εξαίσια μαγείρισσα, η Μαρία κληρονόμησε το ταλέντο της μητέρας της στην κουζίνα. Πολύ τρυφερή σαν μάνα και ιδιαίτερα στοργική με τα εγγόνια της, έδινε πάντα μεγάλη σημασία στην οικογένειά της. Κατείχε τη γνώση της ραπτικής, την οποία όμως δεν εξάσκησε ως επάγγελμα, αλλά τη χρησιμοποίησε μόνο για την οικογένεια. Αποτελεί ιδιαίτερα αγαπητό άτομο σε όλο τον περίγυρό της, όχι μόνο για τα ονομαστά τραπέζια που οργάνωνε, αλλά και για την ευγενική συμπεριφορά της.

Ο Μιχάλης Λεοντιάδης, γιος του Ελευθέριου και της Μαρίας,  γεννήθηκε το 1954 στη Νέα Ιωνία. Τελείωσε το 18^ο Γυμνάσιο Πατησίων και ακολούθως  εισήχθη στην Ανωτάτη Εμπορική. Παράλληλα με την παρακολούθηση των μαθημάτων εργαζόταν στην επιπλοποιία ΣΚΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ενώ περιστασιακά εργαζόταν και ως πωλητής βιβλίων, ασφαλιστής κλπ. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του υπήρέτησε τη θητεία του στη Σάμο με την ειδικότητα του τεχνικού βολής στο Πυροβολικό.

Απολυόμενος ο Μιχάλης αποφασίζει να εξασκήσει το επάγγελμα του εκτελωνιστή μια και τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι εισαγωγές, για τις οποίες θεωρούσε ότι θα μάθαινε πολλά από τη θέση στο Τελωνείο. Από το 1979 μέχρι σήμερα ασχολείται με αυτό τον τομέα πιστεύοντας ότι είναι πια σε θέση να λύσει προβλήματα εισαγωγών και κοστολόγησης με τους πελάτες του.

Το 1990 ο Μιχάλης μαζί με δύο άλλους συνεταίρους ανοίγει το δικό του γραφείο στον Πειραιά με πελάτες την BP HELLAS. Το 1997 η BP συγχωνεύεται με τη MOBIL και έτσι αρχίζει μια συνεργασία με τον αντίστοιχο εκτελωνιστή της MOBIL, το Γ. Αποστολάκη, με τον οποίο ιδρύουν την TRANSNET, η οποία διακρίνεται στις διεθνείς μεταφορές και έχει ως αντικείμενο ειδικότερα τη μεταφορά εμπορευμάτων της ΒΡ. Η επιχείρηση αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά με την αγορά δικών της μεταφορικών μέσων, με δικά της πιστοποιητικά ασφαλείας για μεταφορά χημικών προϊόντων με ειδικά κατασκευασμένα αυτοκίνητα. Το 2000 ιδρύεται η LEOND ΕΠΕ, μια εμπορική - μεταφορική - αποθηκευτική εταιρία, η οποία συνεχίζει ν’αποθηκεύει και να μεταφέρει χημικά προϊόντα της ΒΡ Αγγλίας.

Το 2003 ιδρύεται μια καινούρια εταιρία με την επωνυμία ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ Α.Ε στο Ζεμενό της Αράχωβας Βοιωτίας. Σκοπός της εταιρίας αυτής είναι η κατασκευή μικρών και ευέλικτων ξενοδοχειακών μονάδων που θ’αποτελούν το καταφύγιο Ελλήνων αλλά και ξένων τουριστών με αυξημένες απαιτήσεις. Η αξιοποίηση και αναβάθμιση της περιοχής με την κατασκευή του ξενοδοχειακού συγκροτήματος, αλλά και τα έργα υποδομής που πραγματοποιούνται εκεί θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός ονείρου – καταφυγίου για το σύγχρονο επισκέπτη και ταξιδευτή.

Κατασκευάζοντας σχεδόν οικογενειακούς χώρους στο χωριό Ζεμενέα στη θέση Ζεμενό Αραχώβης ή Τρίστρατο κατά την Αρχαία Τραγωδία, όπου συναντιόνταν τρεις δρόμοι που οδηγούσαν στους Δελφούς (κομμάτια του αρχαίου δρόμου υπάρχουν μέχρι σήμερα), η εταιρία αποσκοπεί στην προβολή της χώρας μας στην παγκόσμια τουριστική αγορά με φόντο μια από τις ωραιότερες τοποθεσίες της Ελλάδας. Άνθρωποι με τα ίδια ενδιαφέροντα (τουριστικά, αρχαιολογικά, χιονοδρομικά, ορειβατικά) θα συνυπάρχουν στην ίδια γειτονιά, φιλοξενούμενοι σ’ένα συγκρότημα 45 κατοίκων, το οποίο απέχει μόλις 1 ώρα από την Αθήνα.  Θα τους δίνεται έτσι η δυνατότητα να συνδυάσουν την Αρχαιολογία (Δελφοί), τον ορεινό τουρισμό (Παρνασσός) και τη μαγευτική θάλασσα (Άγιος Ισίδωρος). Η θέση-κλειδί του συγκροτήματος, καθώς και οι ανέσεις που προσφέρει αποτελούν αναμφισβήτητο παράγοντα για την επιτυχία.

Στην προσωπική του ζωή ο Μιχάλης Λεοντιάδης είναι παντρεμένος από το 1986 με την Ελένη Μουστάκα από την Κύπρο, η οποία είναι υπεύθυνη λογιστηρίου σε Α.Ε, με την οποία έχει αποκτήσει δύο κόρες, τη Μαρία το 1988 και τη Νεφέλη – Άννα το 2000.

Τον ελεύθερο του χρόνο φροντίζει να τον αξιοποιεί με την υλοποίηση των ιδεών του και την επίτευξη των στόχων του σχετικά με αυτό το όνειρο ζωής που αφορά στην κατασκευή του ξενοδοχειακού έργου και στην ανακατασκευή του αρχαίου δρόμου. Σημαντικός είναι και ο ρόλος του ως μέλους της Διοικούσας Επιτροπής του ‘Πολιτιστικού Συλλόγου Φίλων Ζεμενού Αράχωβας’, ο οποίος του δίνει την ευκαιρία να είναι ενημερωμένος για όλα όσα αφορούν την περιοχή, αλλά και παράλληλα να συμμετέχει ενεργά στην αναβάθμιση της περιοχής.